Kategori: Deneme

Susmak O Sarı Öküzü Vermektir!

“Susmanın kalesine sığınıyorum 

Önümde karanlıktan duvarlar 

Sırtımda insan yüklü bir gök var.”

Erdem Bayazıt’ın Karanlık Duvarlar şiirinden mısralar…

Susmanın bize verdiği, özgürlük mü yoksa ruhumuzdaki karanlıklar mı? Hangisi yoksa ikisinin de bize yüklediği gökyüzü mü? 

Gözümüz önünde yine bir soykırım ve insanlık suçu işlenirken, özgürlük ve yaşama hakkımızı nasıl anlatacağız? İsrail’in yaptığı soykırım için bahane üretmek ya da susmak bizi daha özgür yapmayacak. 

İnsanlık olarak bütün değerlerimizi kaybederken, yapay özgürlüklerin mahkumu olduğumuzu yeni yeni fark ediyoruz. Peki şimdi ne olacak? Yapay zekadan yeni özgür dünyanın kodlarını mı bekleyeceğiz?

Beklersek ne olacak? İçimizdeki karanlıklar büyümeyecek mi? İnsanlığımızdan geriye ne kalacak? Sanal gerçekliklerimiz ile özgür olacağımızı düşündüğümüz dünya bize adaleti mi getirecek?

Bosna Kasabı Ratko Mladiç’in yerine, kaç tane daha Kudüs Kasabı vereceğiz? Yoksa biz o sarı öküzü çoktan verdik mi? Ya da daha güzel bir dünya için Kudüs’ün yeniden ayağa kalktığını mı göreceğiz? İnsan olduğumuzu hatırladığımız an, bu hikaye mutlu son ile bitecek.

İsrail’in çocuk ve anneler başta olmak üzere tüm sivilleri gözünü kırpmadan yok etmesine artık dur diyebilmeliyiz. İnsanlığımızın kurtuluşu için son umudumuz, işte tam olarak buradadır.

Fatih AYHAN, Ekim 2023

Koşu Halinde Olmak

Biz koşmayı hayat sandık

Yetişemedik hiçbir yere,

Hep yorgunuz bu yüzden

Ancak durunca anladık.

İbrahim Altay, Muhit Dergi, Ağustos 2020

Yazmanın düşünme için en etkili eylem olduğuna inanıyorum. Aslında zihinde dönen kelimelerin bir süre sonra bir sıraya girip bütünlük kazanması hali, yazmak. Bu nedenle yazmak bir arayış halini temsil ediyor. Bir amaca ulaşmak amacıyla gösterilen çabanın bir nevi çıktıları olarak düşünülebilir. 

Yaşadığımız hayatı değerli kılan amaçlarımız, bizi üretken kılıyor. Bu nedenle ne olursa olsun, bir misyon sahibi olup o doğrultudaki amaçlar için emek sarf etmek gerekiyor. Hayat bu koşturmaca arasında bazen durup düşünme ve tefekkür için bizlere durmamız gerektiğini hatırlatıyor, yazının başında yer alan mısralar gibi. Bazen bu anları yaşarken endişeye kapılıp, ne yapacağımızı bilmiyoruz.

Bu zamanlarda yine iki mısra geliyor aklıma Bahadır Sancak’tan “Sakın bakma saate, geç kalarak yetiştiğim yerler bilirim”. Hayatın bütün süprizleriyle bizi endişeye sürüklediği anlarda, bunu sabırla karşılayıp beklemek en doğru olanı. Kaderimizin gayretimize bağlı olduğuna inandığımız gibi, tevekkül de inancımızın bir parçası. Zamanında isteyipte yapamadığımız her durum için bunu aklımıza getirmemiz gerek. 

Salgın veya ölüm anlarında hayatın anlamı üzerine düşüncelere daldığımızda, amaçlarımızın hayatın anlamı ile bir bütünlük halinde olması gerektiğini fark ediyoruz ve sorumluluğumuz artıyor. O zaman ayağa yeniden kalkmak ve herkesin bittiğini sandığı anlardada koşabilecek amaçlara sahip olmamız gerekiyor. Sezai Karakoç’un bir şiirinde ifade ettiği gibi “Biz koşu bittikten sonra da koşan atlarız”. Bu yüzden amaç sahibi olmak yolda olmayı gerektirir, dursak bile koşmak için her zaman hazırlıklı olmamız gerekir. 

Fatih AYHAN, Ağustos 2020

Virüsün Değerleri

“Değerler aynadır, gerçeklerle yüzleştirir. Değerler vicdandır, hesap verdirir.”

Hakan Hoca’mın (*) değerleri tanımlarken kullandığı birçok tanım var. Bunlar arasında bu ikisini sık sık kendime hatırlatmaya çalışıyorum. Toplum olarak, ne kadar çok ortak değeri birlikte paylaşabilirsek gerçeklerle de o kadar kolay yüzleşeceğiz. Gerçekler ile yüzleşince vicdanlarımız bize daha çok yol gösterecek.

Peki yola düşünce ne olacak? Yoldaş olup, beraber yol almak için değerlerimize nasıl sahip çıkacağız. Kriz anlarında değerlerimiz bizi bir arada tutmaya yetecek mi? Böyle zamanlarda en çok sorgulayacağımız değerlerimiz ne olacak? Merhamet, yardımlaşma, güven…

Güven belki de bunlardan en önemlisi. Güven duymadan yoldaşlık olmaz çünkü. Güven olmayınca, yerini korku alır. Korku kişiyi esir alırsa, yolun düzeni bozulur. O zaman bu durumdan çıkmak için birbirimize güvenip, endişelerimizden sıyrılarak yola koyulmaktır doğru olan.

Salgın için alınması gereken önlemleri aldıktan sonra geleceğe ait endişelerimizden kurtulmaya çalışmalıyız. Kimimizi daha zor günler bekliyor olabilir. Salgından sonra yaşamdan beklentilerimizi yeniden değerlendireceğiz. Yardımlaşmanın ve toplum olarak bir olmanın ne kadar değerli olduğunu yeniden anlamış olacağız.

Salgın elbet geçecek, bize bu dönemden geriye hangi değerlerimiz kalacak? Bu soruya verdiğimiz her cevap yarın zenginliğimiz olacak. Yolumuz sağlıklı, menzilimiz güzel, birlikteliğimiz daim olsun.

“İnsan, ne fakirlikten, ne sürgünden, ne zindandan, ne de ölümden korkmalıdır. Korkudan korkmalıdır” Nurettin Topçu, Ahlak

*Doç. Dr. Hakan KARATAŞ

Şemsiye Altında Islanmak

Bir insan elinde şemsiye varken yağmurda ıslanır mı? Gayet tabi evet. Nasıl ıslanır, kullanmak istemez o şemsiyeyi. Neden kullanmasın? Bu soruyu o adama sormadan önce sen hiç düşündün mü elinde olan her şeyi gerçekten kullanıp kullanmadığını?

Hepimiz bu dünyada adalet olmadığından yakınırız. Adaletin sağlanması için ben ne yapabiliri mi sordun mu kendine? Adil olmak zor iştir anlayacağın. Sokakta gördüğün her kişiye adil olmak zorundasın. Elinde bir imkanın varsa onu adil olarak kullanmalısın. Tabi işin içine menfaat girince olmuyor be kardeşim. Sen hep en doğrusunu bilirsin, senin yaptığın en doğru olandır. Çünkü hiçbirimizin aklıyla sorunu yoktur. Bu sebeple dünyada dağıtılan en adil şey akıldır. Çünkü hiç kimse kendi aklından şikayetçi değildir. Bu yüzden kıymetini bilin!

Elinde şemsiye ile yağmurda ıslanan adama dönelim o zaman. Yağmurda ıslanmak keyif verir insana ama bunu insana yaptıran sebepler olmalı. Ya birine aşık olmalı yada bir derdi olmalı. Bakarsın ikisi de vardır. Derdini unutmak için yağmur altında yürürken, yarına dair hayaller kurar. Yarın onun en büyük yardımcısıdır. Umut doludur içi çünkü gün batarken, diğerinin ne getireceğini söylememiştir.

Varsayalım kahramanımızın  içinde bir yalnızlık var. Bu kadar kalabalığın içinde ne yalnızlığı! Cemil Meriç boşuna dememiş ve belki de kahramanımızı anlatmış. “Yalnızlık, kendini coşkulu sanan kalabalıkların arasında yalnızlık, ne kadar güzel bir duruş, ne kadar güzel bir hal.” Durum böyle olunca hiç kimse karşısındaki ile, yürekte bir akılda ayrı olmasın, ne diyelim. Çözülmesi en zor denklem işte burada başlar.

Ancak karşılaştığı bir sorunu çözerken acele etmemeli insan. Düşünmeli,  kullandığı bir kelimeyi bile iyice tartmalı. Bu konuyu bir Rus atasözü güzel özetler “Acele hareket, yalnızca sinek yakalamaya yarar.” Sinekte hepinizin malumu mide bulandırır. Mideniz bulanmasın, o yüzden adımlarınızı yavaş atın.

Adımlarınızı yavaş atın ve en önemlisi hayır demeyi öğrenin. Karşınızdakini kırmaktan korkarsanız olmaz. Çünkü en sonunda siz kırılırsınız. O zaman geç kalmadan bunu öğrenmeli insan. Elinde şemsiye yağmurda yürümeye devam ederken kahramanımız, geride bıraktıklarına takılmadan yeni hayaller kurabilmeli. Kulağında bir Ümit Yaşar Oğuzcan şiiri…

Bir gün gelir de unuturmuş insan,

En sevdiği hatıraları bile…

Fatih AYHAN / Mart 2013 / İstanbul

Bir Göç Hikayesi

1960’lı yılların ikinci yarısında Solaklı Deresi’nin özgürce aktığı Trabzon’un Çaykara ilçesinin üzerine farklı bir göç havası çökmüş. Doğanın bütün güzelliklerine sahip olan bu vadide yaşam şartları da bir o kadar  zordur.  Bu tabiatla mücadele zorunlu göçlere mahkum etti her zaman yöre halkını. Ama bu sefer  toplu bir göç vardı. Tam 408 aile Çaykara’dan Hatay Kırıhkan’a göç ettirildi. Babam ve ailesi de 408 Evler Mahallesi’nin sakinlerinden oldu.  Çaykara’nın dik yamaçlarından Hatay’ın Amik Ovası’nın düzlüklerine bir göç hikayesi böylelikle başladı.

İlk zamanlarda beyaz altın tarımını yapan ve desteklenen insanlar zamanla yine emeklerinin karşılığını alamamaya başladı. Bu sebeple 408 Evler Mahallesi’nin gençleri okumak veya çalışmak için yeniden göç etmek zorunda kaldılar.  Babamda okumak için mahalleden ayrılanlardan oldu. Ardından Hatay’ın en yeşil yeri olan Dörtyol’un Ocaklı köyünde imamlık görevine başladı. Göreve başlarken ekonomi eğitimini tamamlamaktı amacı ama çocukları doğduktan sonra eğitimini ancak bitirebildi. Toprağa olan bağlığı Dörtyol’da da devam edince 35 yıldır aynı yerde görevine devam ediyor.

Annem ise yine Çaykara’dan Bayburt’ta göç eden bir ailenin en küçük kızı olarak dünyaya geldi. Çaykara’da doğan herkes göç etmeye alıştığı için annem ve ailesi de Hatay’a göç eden hemşerilerinin çok çabuk sevdiği Dörtyol’a  göç etmiş yeniden. Annem  deniz kıyısında ki Dörtyol’da büyüdü. Burada evlendi ve her sabah o denize kapısını açıyor evinin.

1990’lı yıllara geçileceği sıralarda evin ikinci çocuğu olarak ben dünyaya gelmişim. Dört kardeş iki kültürün ortasında büyüdük. Soframızda bile bunu görmek mümkündü. Annemin ellerinden mıhlama yerken bir taraftan da kömbe böreğini sevdik biz. Bayramlarda misafirlere bizde bayram çöreği ikram ettik baklavanın yanında.

Dört mevsim güneşin olduğu Dörtyol’da büyüyünce ilk defa altı yaşında gittiğim Çaykara’daki yamaçlar bir çocuk olarak beni bile yormuştu yirmi günde. Bir top bile oynayamıyorum ya yamaçtan aşağıya gidiyor hemen baba! Çocukluk işte. Şimdi ise dedemin yeniden emek vererek yaptığı, o yamaçta nasıl durduğuna hayret ettiğim evimizi özlemiyor değilim. Sadece o evi özlesem iyi. Mandalina bahçesinin ortasındaki doğduğum evi de özler oldum.

Göç etmek kanımızda var o yüzden bende yerimde duramadım. Yedi tepeli şehirdeyim beş senedir.  Eğitimimi tamamladıktan sonra nereye gideriz bilemem. Bildiğim şey Dörtyol’un Karadenizli Hocasının oğlu olarak babam gibi sürekli çalışmam, annem gibi emek vermem gerektiği  sevdiklerim için.

Söylemek istediğim Trabzonluyum o kültür ile büyüdüm belki ama inkar edemem Dörtyol’un bana kazandırdıklarını. Bir tarafım elbette Dörtyol. Çünkü mıhlama yerken portakal çiçeği kokusunu hissedemeseydim veya düzlüklerde mandalina yamaçlarda fındık toplayamasaydım ben şimdi ki ben olamazdım. Hepimiz böyleyiz, bu topraklarda. Bir tarafımız Karadeniz diğer tarafımız ise Akdeniz.

Fatih AYHAN /Mart 2013

Yara Almaktan Korkma

“Yaşamak yaralanmaktan korkmamaktır.” Cemil Meriç

Vatan hainlere bırakılmaz, bayrak yere düşmez…  Bu değerlerine el uzatan alçaklarla mücadele etmekten korkma!

Kıblesi belli olmayan teröristlerin silahlarına karşı imanınla mücadele etmekten korkma!

Yüzmeyi bilmeyenlerin okyanusların ötesinden bu ülkeye el uzatmasına sessiz kalma, özgürlüğünü haykırmaktan korkma!

Siyasi düşüncen ne olursa olsun, özgürlüğün için Türkiye’nin Cumhurbaşkanı’na destek olmaktan korkma!

Gerçek sevgi imtihandan geçecek, milletine olan sevginle imtihan ediliyorsun korkma!

Telaş etme, öfkelenme, kimseye kin besleme… Oku, düşün  ve sevgini paylaşmaktan korkma!

Her gecenin bir aydınlığı vardır, karanlıkta bir mum olmaktan korkma!

En büyük silahları yalan olan bu hainlere karşı, yanındaki insana yapılan ihaneti söylemekten korkma!

“Alın yazınızı sadece alın terinizle silebilirsiniz.” Diyen Halil Cibran gibi, çalışmaktan ve üretmekten korkma!

Yaradır elbet iyileşir, yara almaktan korkma!

İstiklal şairimiz Mehmet Akif Ersoy’un dediği gibi darbecilere ve destekçilerine tükürmekten hiç bir zaman korkma!

“Tükürün milleti alçakça vuran darbelere!

Tükürün onlara alkış dağıtan kahpelere!”

Fatih AYHAN / İstanbul

Nasıl Ölmeli İnsan?

Ne İçin Ölür İnsan?

Hiç düşündün mü ölümü? Nasıl ölür insan? Ne düşünür o an? Ruhunun bedenden ayrıldığı o anda, sahi ne hisseder insan? Üşür mü, korkar mı? Mutlu mudur?

Mermiye karşı durmak nasıl bir duygudur? Kendi askerinden gelen bir kurşuna elinde al yıldızlı bayrakla nasıl durur ki insan? Bu nasıl bir inançtır?

Karargaha giren hainlere tek başına nasıl meydan okur ki bir astsubay? Bir Ömer Halisdemir nasıl olunur? Anadolu’da Çanakkale Ruhu, değerlerimizi kaybettiğimizi söylediğimiz bu çağda nasıl yaşar?

Bir insan tankın önüne nasıl atar kendini? Üzerinden tank geçerken ne düşünür?

Kafamdaki soruların bazıları yukarda ve sorduğum hiçbir sorunun cevabını kelimelerle ifade edemiyorum. Gözlerim doluyor. Katıldığım şehit cenazeleri aklıma geliyor, hakkımızı gür bir sesle helal ederken ya şehitlerimizin bizdeki hakkı ne olacak diye düşünüyorum.

Teröristlere karşı bu vatan için şehit olmak ne güzel bir duygu diye düşünüyorum. Saraçhane’de şehit olmak bize nasip olmadı ama hoca kılıklı terörist başı ve onun itlerine hesap sormak bize kaldı onu biliyorum.  

Vatan için, egemenlik için ölünür. Kıskanılacak bir ölümdür bu yolda can vermek, hem öyle inanıyoruz ki onlar ölmedi bizle beraberler. Allah’ın en kutlu katındaki şehitlerimiz onlar.

Şehitlerimizin aziz ruhuna saygıyla…

Gelmediğin Yerde Sevilmek

İlk defa bindiğim bir takside sözlerini duyduğum ve bu aralar popüler olduğunu düşündüğüm şarkıda aşk efsanelerinin aklımıza kazınan isimlerine denk geliyoruz. Leyla ile Mecnun, Kerem ile Aslı ve Ferhat ile Şirin. Yalnız bir sorun var efsanelerde bile ayrılmayan isimlerden Şirin’i, muhtemel bir kafiye uyumsuzluğundan Ferhat’ından ayırıyorlar şarkıda. Popüler kültür yaparız demeyeceğim ama gerçekten sevmek nasıl olur dersiniz?

Bu sorunun cevabına bir efsaneden devam edelim. Battal Gazi efsanesi. Battal Gazi yiğitliği ile anılan gerçek bir savaşçının efsanesi aslında. Öyle saldırılardan galip ayrılmış ki bütün her yerde tek başına bir ordu gibi anılır olmuş.

Bir gün yine zalimliği ile bilinen bir  kralın kalesine dayanmış. Kral korkusundan karşısına çıkamamış gelecek yardımı beklemeye koyulmuş. Battal Gazi’de o sırada kalenin üzerinden olanları izleyen kralın kızını görmüş ve o anda birbirlerine aşık olmuşlar. Gece olunca Battal Gazi, kalenin karşısındaki bir kayanın dibinde uykuya dalmış. Tam bu sırada kralın beklediği yardım kuvvetleri gelmiş. Bu durumu haber verip, Battal Gazi’yi uyandırmak isteyen kralın kızı kaleden küçük bir taş parçası atmış. Efsane bu ya, onca savaştan çıkan Battal Gazi sevdiğinden göğsüne denk gelen bir taş parçası nedeniyle ölmüş.

Başka bir efsaneye göre de Battal Gazi bir gün İstanbul’u kuşatmaya gelmiş kuşatma sırasında Kız Kulesi’ndeki kralın kızına aşık olmuş. Kuşatmada başarıya ulaşamamış olsa da Kız Kulesi’ndeki sevdiğine ulaşabilmiş.

Aşk sadece insanlar arasında değil yapılar arasında da olur. Tıpkı Kız Kulesi ve Galata Kulesi gibi. Kız Kulesi’ndeki sevdiğine kimi Battal Gazi gibi ulaşmış kimi ulaşamamış ama Kız Kulesi sevdiğine ulaşamamış. Martılarla haber göndermişlerdir ancak bir birlerine. Birbirlerini gördükçe daha çok sevmiş, karşılıklı aşkları onları bu güne kadar var etmiş ve ikisi de bu aziz şehrin sembolü olmuşlardır. Sadece bekleyerek sevmek ve yıllara meydan okumak bence gerçek efsane bu.

Birde Galata Kulesi’ni her gördüğümde aklıma Galata Kulesi’nden şehirde meydana gelebilecek yangınları bekleyen tulumbacı aklıma gelir. Tulumbası hazır, yangın görse fırlayıp gidecektir olay mahaline. Koca şehrin yangınına derman olacakken, nöbet sırasında içinde alevlenen ateşe derman bulamaz tulumbacı. İçinde biriktirdiği kelimeler dilinden dökülmez de gelir içinde kor olur.

Göz gördü, gönül sevdi ya sonrasında ne oluyor bir bilen anlatsın ya tulumbacıya. Birde gözler kalbin aynasıdır diyenler nasıl olacak bu iş dil söylemeyince ne olacak bir bilen deyiversin.

Bunların cevabı bende yok ama bana kalırsa tulumbacının derdinin dermanı ulaşamadığı menzilinde saklı. Onun nasibine düşende Galata Kulesi gibi beklemek olmuş yıllarca. Sevilen gelmediği halde sevilir, o yüzden bu şehirde. Hem Galata Kulesi hem de tulumbacı için yazmış olsa gerek Turgut Uyar bu dizeleri.

“Ne denmişse yalan hayat için,

İşte o, yaşandığı gibi sokaklarda.

Cümle geçmişimi aziz bileceğim

Turnam bir gün bırakmayacağım seni

Yaşamak ve sevmek için art arda,

Ömrüm oldukça peşinden geleceğim… “

Fatih AYHAN / Haziran 2016

Kaderin Bilinmezleri

“Kader gayrete aşıktır.”

Bunu bildiğimiz halde hepimiz kaderimize boyun eğmiş durumdayız. İçinde bulunduğumuz duruma karşı hep bir tatminsizlik var. Mutlu olmayı bilmiyoruz, hayattan beklentilerimiz bizleri karamsarlığa sürüklüyor. Karamsarlıklarımızın tutsağı oluyor ve yaşama isteğimizi kaybediyoruz.

“Tüm acılar korkaktır, kendisinden daha güçlü olan yaşama isteği karşısında geri çekilir.” Peki nedir bu yaşama isteği?

Bunu anlamak için biraz çevremize bakmamız yeterli. Hayatından memnun olmayan bizler ne kadar çok benziyoruz birbirimize. Zenginlik denen şeyden anladığımız, dinmeyen statü beklentimiz ve bunların getirdiği kısa süreleri ilişkiler bizleri çıkmaz sokaklara sürüklüyor.

Yoruluyoruz bu çıkmaz sokaklarda, umutsuzluğa kapılıyoruz. Birbirimize güvenimizi kaybediyoruz. Nefret söylemlerimiz giderek artıyor. Bunun sonucunda hepimiz birbirine benzeyen mutsuz insanlar oluyoruz.

Yaşamaktan anladığımız bir şeyi başarmak oluyor. Hayat yolculuğumuzu bindiğimiz bir araca benzetirsek, kimimiz aracın motoruyla ilgilenirken bazılarımız ise aynasının ayarıyla ilgileniyor. İlgilendiğimiz o işi bitirdikten sonra bir an başardım diyerek mutlu oluyoruz. O an bir süre sonra yerini büyük bir boşluğu bırakıyor.

İşte o boşluk bizi mutsuz ediyor. Çünkü motoruyla ilgilendiğimizin aracın direksiyonunda hiç olamıyoruz veya bunun farkına vardığımız anda hiç istemediğimiz bir yerde olduğumuzun farkına varıyoruz.

Bu durum bizi hayal kırıklığına uğratıyor. İşte o zaman Osman Konuk’un dediği gibi “Her nasılsına karşı korkudan iyi oluyoruz” ama “Neremize dokunursak eksik kalıyor”.

Bu eksikliğinin sebebini ise Amin Maalouf açıklıyor. “Duygularım anestezi altında. Her şeyi görüyorum, her şeyi işitiyorum ama artık hiçbir şey hissetmiyorum.” O zaman duygularımızı yeniden hissedelim.

İsmimiz insanların yüzünde bir gülümseme olsun. Çıkmaz sokaklarda kendinizi bulmamak için hayallerinizin peşinden gidin. Oturduğunuz aracın direksiyonunda hayallerinize olan inancınız olsun. Umudunuzu hiçbir zaman kaybetmeyin. Sevdiği kişinin elini tutmak için el falını öğrenen biri kadar masum duygularınız olsun. Çaya batırılan bisküvinin zevk olmaktan çıkıp ihtiyaç olacağı günlere ulaştığınız zamanda içinizde ki sevgi hiç eksilmesin.

Şeb-i Arus nedeniyle Mevla’dan bir sözle bu yazımıza son verelim:

Güçlük darlık içindeysen sabret,

Sabır gönül rahatlığının anahtarıdır.

Fatih AYHAN / İstanbul

Eş Zamansız Duygular

Sabah anlık haberleşme aracımız twitterda sayfamı güncelleyince fark ettim. Ekranımda son tvit bir saat önce atılmış. Önce aklıma siteye erişimde yine sorunlar yaşandığı geldi. Sonra  farkına varıyorum ki bizim saat düzenlemesinden kaynaklanıyor bu durum.

Şu anda atacağım tvitin bir saat öncesine ait olduğunu söylüyor telefonum. Ülke olarak zaman karmaşası yaşıyoruz anlayacağınız. Dijital dünyamıza esir mi oluyoruz, yoksa hızlı gelişimi bizi korkutsa da dijital dünyaya söz geçirebildiğimiz anlamına mı geliyor bu durum. Karmakarışık bir durum, karmaşık duygular yaşayan bizlere göre durumun özeti: Eş zamansız duygular.

Kavram kargaşası içinde kendimizi kaybettiğimiz anlar yaşıyoruz. Her gün bir savaşın içindeyiz. Yaklaşan seçimle birlikte miting alanlarını izleyenler kesinlikle savaşta olduğumuzu düşünüyordur. Zaten Çanakkale savaşın bittiği değil bu topraklarda başladığı tarihtir diye bir cümle hatırlıyorum son günlerde aklımda kalan. Bende garip adamım bugünkü savaşın sebebini 100 yıl öncesinde arıyorum. Sebebi karmaşık duygular, anlamsız arayışlar.

Miting meydanlarında savaşın, siyasette duygunun yeri yokken  bu arayışın bir anlam ifade etmesi düşünülemez zaten. Birey anlamında kendini tanımlayamayan bizlerin, bu tür benzetmelerle uğraşması düşündürücü zaten. Acayip işler bunlar akıl sır ermez.

Şansını kuş pisliğinden bekleyen bizlerinde bu sırra ermesi zor iş vesselam. En fazla piyango biletini satan ablamın gişesinin Eminönün’de olması bir tesadüf mü acaba. O yüzden güvercinlere yem verirken, piyango biletlerinin satışındaki artış ile güvercinlerin bağırsak durumları arasındaki ilişkiyi merak ediyorum. Bu denklemi kurunca pazar araştırmasının ne çok değişken içerdiğini düşünüp, biletçi ablam ile yem satan amca arasındaki çıkar ilişkisinin kuş pisliğinde olduğuna karar veriyorum. Müşteri ilişkileri yönetimi ne pis işmiş arkadaş!

İnsan ilişkilerini çözememişken, müşteri ilişkilerinden bana ne! Omuzundaki kuş pisliğini temizlemeden bilet alan abimin amorti bile vurmayınca dediği gibi: Bizde şans olsaydı…

Doğuştan şansız olduğuna inanarak büyümüş bir nesil gelecek hayallerini kuşların bağırsaklarına bağlayınca, gerçekler kabızlık yapıyor biraz. Bir milletin geçmişi onun geleceğe umut ışığı oysa ki, bu hallere neden düştük biz. Hep bu eş zamansız durumlar ve sonuçları.

Şenol Güneş’in dediği gibi “Büyüklerimiz bu ışığı gözümüze değil önümüze tutsun”. Yine suçluyu bulduk genç nesil olarak, zaten biz sütten çıkmış ak kaşıktık!

Ekim 2015